جامه دران
مــن خـــــواستــار جام مى از دست دلبرم
این راز با که گویم و این غم کجا برم؟
جــــان باختم به حسرت دیدار روى دوست
پــــــروانه دور شمعـــم و اسپند آذرم
پــرپـر شـــدم ز دورى او، کنج این قفـــس
ایـــن دام باز گیر تا که معلّق زنان پرم
ایــن خــــرقه ملــــوّث و سجـــــّاده ریـــــا
آیــــا شــــــود که بر درِ میخانه بردرم؟
گـــر از سبــــوى عشق، دهد یار جرعهاى
مستــانه، جان ز خرقه هستى درآورم
پیرم؛ ولى به گوشه چشمى جوان شوم
لطفــــى کــــــه از سراچه آفاق بگذرم
#امام_سید_روح_الله_موسوی_خمینی
#دیوان_اشعار_امام_خمینی